Niepełnosprawność spowodowana udarem mózgu stanowi poważny problem dla osoby dotkniętej chorobą oraz niemałe wyzwanie dla rodziny i opiekunów. Wokół pacjenta zaczyna funkcjonować interdyscyplinarny zespół terapeutyczny złożony ze specjalistów i najbliższego otoczenia.

Obraz kliniczny choroby różni się w każdym indywidualnym przypadku - poszczególne zespoły chorobowe powiązane z udarem u jednych pacjentów wystąpują w pełni, u innych mniej lub wcale. Stopień nasilenia, postać oraz rokowanie różnią się z powodu przebiegu samego procesu chorobowego w fazie ostrej oraz fizycznej podstawy możliwej do uzyskania poprawy.

Możliwe, że wystąpi poudarowa demencja, afazja i że kontakt oraz współpraca z chorym będą bardzo utrudnione. Wiele osób zada sobie pytanie - czy powrót z tego jest możliwy? Częstym zjawiskiem jest strach i poczucie zwątpienia tak u chorego jak i opiekunów. Środowisko i historia życia pacjenta determinują przebieg dalszych zdarzeń. Zadaniem rehabilitacji jest maksymalne wsparcie w procesie adpatacji, mającej miejsce opieki i umożliwienie powrotu jak największego poziomu sprawności.

Udar mózgu dotyka najgłębszej istoty biologicznej człowieka i odbiera mu kontrolę nad życiem codziennym, weryfikuje plany, uzależnia od otoczenia. Zabiera siły, pociąga za sobą depresję i zaburza utrwaloną do tej pory orientację. Nie przekreśla natomiast szansy na poprawę i nie zabiera nadziei, która pozwala osiągać postępy, wrócić do społeczeństwa i dalej cieszyć się życiem na dotychczasowych, bądź nowych zasadach.

Rehabilitacja po udarze to proces długofalowy i niosący ze sobą szereg ukierunkowań na poszczególnych etapach. Na każdym z poziomów usprawniania dobra komunikacja w zespole pozwala pacjentowi na wykorzystanie aktualnie posiadanego potencjału.